5 yıllık
evliliğimizde artık bebek zamanı geldi diye düşündük ve kışın plan yapmaya
başladık, mart-nisan gibi doğum yaparsam bahara gelir süper olur diye, tabi her
şey planımızdaki gibi olmayabilirdi. Ocak ayından itibaren folic acid
kullanmaya ve daha dengeli beslenmeye başladım tamda istediğimiz gibi haziranın
son haftası hamile kaldım. Biz farkına varana kadar 1 ay geçmişti ve ben o yaz
tatilde içmediğim kadar içmiş teknelerin tepelerinden denize atlayıp bide
üstüne gondola binmiştim hem de ilk defa, tatilden dönüşte öğrendik hamile
olduğumu, eşimle birbirimize bakıp “bunca şeye rağmen bebeğimiz bizimle ise doğuma kadar hiç bir şey olmaz bebeğimize” dedik.
Hamileliğimin
37. haftasıydı, sabah eşimi yolcu
ettikten sonra lavobaya gittim, geleceğinin ilk sinyalini verdi prensim nişanım gelmişti, birden panik oldum hemen eşimi arayıp geri dönmesini istedim, çok şaşırmıştım sancım yoktu peki nasıl olacaktı, aylardır normal doğuma hazırlanıyordum, şimdi sezaryen mı olacaktı ? Aklım duygularım öyle karışmıştı ki heyecan-korku-mutluluk-endişe hepsi birbirine girmişti, eşim geldi boynuna sarılıp ağladım, sonra doktoru aradık anemide alıp hastaneye doğru yola çıktık, sanki o gün doğacakmış gibi çantamızı da yanımıza aldık. Doktorumuz1
cm açılma olduğunu söyledi sancım yoktu, öğlene kadar
hastanede kaldık, ama oğlumun gelmeye niyeti yoktu ne sancım oldu ne başka
açılma, sadece sinyal vermişti oğlum “hazırlıklı olun geleceğim zaman panik
yapmayın” diye.
ettikten sonra lavobaya gittim, geleceğinin ilk sinyalini verdi prensim nişanım gelmişti, birden panik oldum hemen eşimi arayıp geri dönmesini istedim, çok şaşırmıştım sancım yoktu peki nasıl olacaktı, aylardır normal doğuma hazırlanıyordum, şimdi sezaryen mı olacaktı ? Aklım duygularım öyle karışmıştı ki heyecan-korku-mutluluk-endişe hepsi birbirine girmişti, eşim geldi boynuna sarılıp ağladım, sonra doktoru aradık anemide alıp hastaneye doğru yola çıktık, sanki o gün doğacakmış gibi çantamızı da yanımıza aldık. Doktorumuz
Tam 1 hafta boyunca her sabah
kalktığımda ilk işim aynanın karşısına geçip karnımı sevip “bugün de gelmedin
oğlum” diyip kahvaltıya geçiyordum,
sanki doğum gece olacakmış gibi.
38. haftaya
girmiştik ben artık umudu kesmiştim nasıl olsa gelecek diyordum, 19 mart Salı
günü eşim işe gitmek için hazırlanıyordu bende uyuyamıyordum zaten sabah
erkenden kalkıyordum, yataktan kalktım odanın kapısından tam çıkarken “ bugün
geleceksin biliyorum” dedim. Lavobaya gittim ve suyum geldi eşime seslendim,
ama az geldiği için belki ben yanlış anlamışımdır diye düşündük, tam yatağa
tekrar uzanıyordum ki, evet artık suyum tamamen geliyordu heyecanla yataktan
kalktım eşime sarıldım, “Oğlumuz geliyor Prensimiz bugün geliyor” dedim. Panik
değildim aksine çok mutluydum, korkmuyordum, ama heyecandan yerimde duramıyordum.
Ama yine sancım yoktu, hemen banyoya girip ılık bir duş aldım o sırada annemler
ve ablamlar geldi, doktorumuzu aradık ve yola çıktık, 2 kişi çıktığımız evimize
3 kişi dönecektik. Hastane kapısında sedye ile bekliyorlardı, görevlilere
“gerek olmadığını iyi olduğumu, hasta değilim sadece hamile olduğumu” söyledim
ve doğumhaneye çıktık.
Ne olduysa o an oldu birden anneme sarılıp ağladım.
Doğumhaneye
girdik üzerimi değiştirdiler hemen nst’ye bağladılar, ben o sırada şarkı
dinliyor ve kendimi doğuma hazırlamaya çalışıyordum, doktorum geldi 2 cm açılma olduğunu sancım
gelmezse 09:30 gibi suni sancı vereceklerini söyledi, saat 8:00’di bekledik,
ama sancım olmadı, dedikleri saatte suni sancıyı vermeye başladılar, ben hala
şarkılar söyleyip, doğuma odaklanmaya çalışıyordum, sonuçta doğum anne ve
bebeği arasında bir durum anne “Doğumistana gider ve bebeğini getirir” İç
Güdüsel Doğum kitabında öyle diyordu.
10:00 gibi sancılar gelmeye
başladı, sancı her geldiğinde derin derin nefes almaya çalışıyor gözlerimi
kapatıp kendime “ bu sancılar bana oğlumu getirecek, deniz dalgaları bunlar
geçecek” diyordum. Sancılarım artmaya ve sıklaşmaya başladıkça eşimden-annemden
ve ablamdan destek alıyor, sımsıkı ellerini tutuyordum ve her sancımda ablam
kulağıma eğilip “ geçecek canım oğlunu kucağına alacaksın, göğsüne yatırdığını
düşün” diyordu. Doktorum ara ara gelip açılmayı ve bebeğimi kontrol ediyordu,
saat 11 gibi sancı geldikçe ayağı kalkıp yürümeye başladım, ben yürürken annem
sırtımdan kalçama doğru arkamdan masaj yapıyordu. Saat 12’den sonra iyice
koptum gözlerimi artık açamıyordum, sancılar sık ve uzun sürüyordu, bir ara
Anneme “ Annecim ben ölüyorum” dediğimi hatırlıyorum, Eşimi çağırdım “ oğlumuza
iyi bakmasını istedim”. Öyle yorulmuştum ki gözümü açamıyor sadece sancı
geleceği zaman “anne sancı yine geliyor masaj yap” diyor sonra bağırıyordum.
Bir ara kendime geldim, böyle olmaz her sancıda derin nefes almam gerekiyor
yoksa oğlumu doğuramam dedim ve her sancı sırasında derin derin nefes alıp, geçmesini
bekliyordum.
Saat
13:30 gibi doktorum tekrar kontrolle geldi açılmanın 7cm olduğunu söyledi,
akşama doğru doğum gerçekleşir dedi, ben beynimden vurulmuş gibi oldum, nasıl
yani akşama kadar devamı edecek bu sancılar dedim. O dakikadan sonra
odaklanmaya başladım bir an önce doğurmak ve oğluma koklamak istiyordum. 15
dakika sonra istem dışı ıkınmalar başladı, ilk başta ne olduğunu anlamadım
çünkü sancılar birden kaybolmuştu, sadece ıkınmalar vardı, ebe gelip neden
ıkındığımı, doktorun yeni kontrol ettiğini ve zamanımın olduğunu söyledi, ama
ben ıkınıyordum, ebe’de kontrol etti ve “doğum başlamış bebek geliyor doktoru
çağırın hemen” dedi. Derin bir nefes aldım, oğlum geliyordu artık az bir zaman
kalmıştı. Doktor geldi ve nasıl ıkınmam gerektiğini ve ona yardımcı olmam
gerektiğini söyledi, her ıkınmam geldiğinde derin bir nefes alıp itiyordum,
ancak ilk 3 ıkınmamda kalçamdan bacağıma doğru kramp giriyor ve ıkınmayı yarım bırakıyordum,
ebeler ve ablam hemen bacağıma masaj yapıyordu. Doktorum oğlumun başının
göründüğünü ve ıkınmayı bırakmam gerektiğini söyledi, o sırada kendimden
geçtim, oksijeni daha çok açtılar. Ablam “oğlumuzun saçını gördüm hadi canım”
diyordu, bir yandan da doktorum “ hadi bırakma ıkın hadi bi tanem az kaldı “
diyordu.
Sonunda 6.
ıkınmamda saat 14:10’da bebeğim doğdu, ama ben hissetmedim ve hala ıkınıyordum.
Tamam dediler ıkınma artık bak bebeğine, kafamı kaldırıp gözlerimi açıp oğluma
baktım “çok şükür ben normal ve sağlıklı bir doğum yaptım” dedim. Normalde ağrı
eşiğim öyle düşüktür ki, benim ve eşimin dışında ailemden kimse inanmıyordu
normal doğum yapacağıma ama “İç Güdüsel Doğum” kitabını öyle çok okuyup öyle
odaklamıştım ki kendimi, sonunda bende Normal Doğum yapabilmiştim.
Hoş Geldin Oğlum, Hayatımıza
Hayat verdin…
başlangıcı da bitişi de çok benzer süreç yaşamışız, ne mutlu size, annelerin yapamayacağı şey deviremeyeceği dağ yok...
YanıtlaSil