Selim doğduğundan beri bizim odamızda uyuyor hatta ilk 2 ay tam yanımda uyuyordu diyebilirim. İlk günleri hiç unutmuyorum onu görebileceğim şekilde uyuyor ve asla pozisyon bozmuyordum. Nasıl bir korkuydu bilmiyorum o her kıpırdadığında hemen uyanır ve sabahları zombi anne olarak kalkardım. Herkes kızıyordu bana yapma böyle diye, ama ben hazır değildim onu biraz bile uzağımda yatırmaya.
Kendimi yavaş yavaş alıştırdım ve ilk olarak biraz uzağıma yatırmaya başladım, o gece öyle rahat etmiştimki istediğim tarafıma dönerek uyumuş ve selimin kıpırtılarını bile duymamıştım. 4,5 aya kadar böyle gitti. Eşim sürekli "Selimi artık kendi odasına yatıralım" diye söyleniyordu. Ama ben hazır değildim, annelik iç güdülerim öyle söylüyordu, biz içerde 2 kişi yatarken onun orda tek olması haksızlık gibi geliyordu, biliyorum belki abartıyorum ama öyle hissediyordum.
4. ayına girdiğinde artık kendi odasına alışmalı dedim kendi kendime ve büyük bir adım atarak gündüzleri kendi odasında uyutmaya başladım Selimi... Hiç bir sorum çıkarmadan gündüzleri kendi odasında uyumaya alışmıştı, arada uyumadığı zamanlar tişörtümü çıkarıp yanına bırakıyordum.
Ve benim, bizim için tarihi an Selim dün itibari ile artık odasında tek uyuyor. Dün gayet güzel geçti meğer dünden razıymış odasında yatmaya, bugün 2. günümüz oda mutlu bizde...
Canım oğlum artık kendi odanda uyuyorsun ve sanırım büyüyorsun seni çok seviyorum....
Bu yazı dikkatinizi çekebilir Uyku Notları
Bu yazı dikkatinizi çekebilir Uyku Notları
.JPG)
ne güzel sorun çıkmadan alıştırmışsınız,aslında olay çok da büyümeden yapmakta sanırım yoksa alışmak daha zor olacak. benimki daha 2.5 aylık biraz daha tadını çıkarayım aynı odada yatmanın :D bebek telsizi almam lazım sanırım oda biraz uzak
YanıtlaSilBizim odalarımız dip dibe ama ben yine bebek telsizi kullanıyorum :)) nefes alışını duymadana duramam :))
Sil